چگونه با کودکان و نوجوانان با نیازهای ویژه رفتار کنیم؟
12 نکته مهم را یاد بگیریم!
اقتباس از: محمد رضا حیدرزاده نائینی
ویراستار: مهری معینی نائینی
متأسفانه بسیاری از کودکان و نوجوانان معلول بدون توجه به میزان همدلی و مهربانی که در مقابل از خود نشان می دهند، توسط همسالان غیر معلول خود با بد رفتاری روبرو می شوند.
اگر از دور آرزو می‌کنید با بچه‌های معلول بهتر رفتار شود، احتمالاً به این نتیجه خواهید رسید که نشستن روی صندلی‌تان و مخالفت‌های بی‌صدا هیچ کمکی به شما نمی‌کند. و در نهایت، باید آستین را بالا زد و به بهتر شدن فرهنگ معلولیت کمک کرد - اما چگونه این کار را انجام می دهیم؟
12 روش و نکته را با هم مرور می کنیم.
1- در مورد نوجوانان معلول بهترین چیز ممکن را فرض کنید. با خوشبینی برخورد کنید.
بهترین چیز ممکن را فرض کنید. با خوشبینی برخورد کنید. همیشه فکر کنید منظور کودک خوب است، مگر آن که خلاف آن ثابت شود. گاهی اوقات کودکان دارای معلولیت عصبانی یا نافرمان فرض می‌شوند، در حالی که ناتوانی‌شان مانع از حرکت روان یا پردازش خواسته‌هایشان می‌شود.
فرض کنید که کودک یا نوجوان در حال حاضر بهترین کار را انجام می دهد.
2- هنگامی که نوجوانان معلول با چالش روبرو شده اند، صبر و درک داشته باشید.
هنگامی که با چالش روبرو شده اند، صبر و درک داشته باشید. یک کودک دارای معلولیت قادر به انجام هر کاری که همسالانش انجام می دهند، نیست. و این، اشکالی ندارد. مهربان باشید به آنها کمک کنید یاد بگیرند که از ناتوانی احساس بدی نداشته باشند.
به آنها زمان بیشتری بدهید تا دستورالعمل ها را دنبال کنند و جابجایی انجام دهند. بسیاری از کارها و فعالیت ها می توانند برای برخی از بچه های معلول چالش برانگیز باشند. اگر کاری را که به آنها گفته شده انجام نمی دهند، دلیل بر نافرمانی نیست بلکه این تصور را داشته باشید که ممکن است مشکل داشته باشند و بپرسید که آیا به کمک نیاز دارند یا خیر.
اگر نمی توانید آنها را درک کنید صادق باشید. به عنوان مثال، می توانید بگویید "من نمی فهمم چه می گویید، اما هنوز برایم مهم است. آیا می توانید آن را آهسته تر بگویید یا با استفاده از کارت های تصویری به من نشان دهید؟"
سعی کنید کمک کننده باشید، نه قضاوت کننده یا تنبیه کننده.
3- پیش فرض ها را در مورد نوجوانان معلول دور بیاندازید و از حدسیات بپرهیزید.
پیش فرض ها را دور بیاندازید و از حدسیات بپرهیزید. در عوض، اگر نمی دانید، سؤال بپرسید. اگر خوش نیت هستید، اکثر افراد دارای معلولیت خوشحال می شوند که به شما آگاهی بدهند. سعی کنید از آنها بپرسید که چه می خواهند یا نیاز دارند.
تصور نکنید که فردی که معلولیت جسمی یا رشدی دارد از نظر ذهنی ناتوان است. با آنها به روشی مناسب سن رفتار کنید.
قبل از کمک بپرسید: "آیا می‌خواهید این صندلی را از سر راه شما بردارم؟" گاهی اوقات فرد معلول می‌خواهد کاری متفاوت از آنچه شما پیش‌بینی می‌کردید انجام دهد (مثلاً از ویلچر خارج شده تا روی صندلی بنشیند).
بسته به برخی عوامل مانند استرس، خستگی و عصبانیت، توانایی های کودک می توانند روز به روز متفاوت باشند. کسی که امروز می تواند با عصا راه برود ممکن است فردا به ویلچر نیاز داشته باشد.
4- از معلولیت کودک و یا نوجوان نترسید!
از معلولیت نترسید! ممکن است برای شما تازگی داشته باشد، اما برای یک فرد معلول، این یک واقعیت زندگی است. نیازی به احساساتی شدن یا نشان دادن واکنش عاطفی در مقابل فرد معلول نیست.
5- معلولیت و ویژگی های آن را در نوجوانان معلول ،طبیعی تلقی کنید.
ناتوانی و ویژگی های آن را طبیعی تلقی کنید. کودکان و نوجوانان با نیازهای ویژه ممکن است در مورد معلولیت و ناتوانی خود احساس ناامنی کنند. این رفتار شما شبیه زمانی باشد که می خواهید در مورد آلرژی خاصی صحبت کنید. در مورد آن آرام و معمولی صحبت کنید و بدون ایجاد سر و صدا با آن کنار بیایید. این رفتار به آنها این پیام را می فرستد که نیازهایشان برای دیگران بارسنگینی نیست و شما به آن اهمیت می دهید.
فرض کنید هر گونه ویژگی معلولیتی به دلیلی وجود دارد. اگر این ویژگی ها برای دیگران آزاردهنده نیست، با آنها به عنوان یک خصیصه شخصی رفتار کنید و بگذارید چنین باشند. آنها را وادار نکنید که جلوی یک ویژگی مرتبط با معلولیتشان را بگیرند زیرا برخی از حرکاتی که به نظر ما اضافی است ممکن است برای آنها مهم باشد.
اگر در مورد نیازهای آنها مطمئن نیستید، اشکالی ندارد که بپرسید. "آیا برای باز و بسته کردن در به کمک نیاز داری؟" "آیا سر و صدا ترا را آزار می دهد؟"
6- با نوجوانان معلول همانند بچه های هم سن و سالشان صحبت کنید.
با آنها همانند بچه های هم سن و سالشان صحبت کنید. خم شدن و صحبت کردن ممکن است برای یک کودک دو ساله مناسب باشد، اما برای یک نوجوان دوازده ساله مناسب نیست. از لحن و زبان بدنی استفاده کنید که نشانگر احترام و درک باشد.
اگر آنها می توانند صحبت کنند، از کلمات و واژگانی استفاده کنید که متناسب و در سطح واژگان آنها باشد. گوش دادن به کلماتی که آنها استفاده می کنند به شما کمک می کند تا بفهمید آنها چه سطحی از کلمات را می فهمند.
اگر آنها صحبت نمی کنند، پس از همان واژگان عادی که برای همسالانشان استفاده می کنید برای نوجوانی که نمی تواند صحبت کند نیز استفاده کنید.
7- ناتوانی نامحسوس را بدون رضایت نوجوان دارای معلولیت فاش نکنید.
ناتوانی نامحسوس را بدون رضایت فرد دارای معلولیت فاش نکنید. برخی از افراد معلول قادرند به عنوان غیرمعلول "زندگی" کنند، نوجوانان در برابر تبعیض و سوالات مزاحم آسیب پذیرتر هستند پس اگر معلولیت نامحسوس دارند نامرئی دارند، از آنها بپرسید چه کسی از این موضوع مطلع است و چه کسی لازم نیست بداند. شاید آنچه از دید شما افزایش دانش عمومی بنظر برسد فردی را خجالت زده کند. نوجوانان معمولا بسیار خجالتی هستند.
کافی است از آنها بپرسید: "آیا دوست دارید مردم بدانند که شما معلول هستید یا ترجیح می دهید آن را برای خود نگه دارید؟"
8- دوستی بین کودکان و نوجوانان معلول دارای معلولیت و دیگر کودکان را تشویق کنید.
کودک باید کودکانی را بشناسد که ناتوانی های مشابهی دارند و با آن هایی که متفاوت ترند. کودکان معلول می توانند به ویژه در مورد تفاوت ها پذیرا و با مهربانی برخورد کنند، بنابراین دوستی با سایر کودکان معلول را نادیده نگیرید. به همین ترتیب، داشتن دوستان غیرمعلول نیز اغلب خوب است.
بهتر است در مورد دوستان غیرمعلول حواستان باشد که اگر برخی از آنها رفتار بدی با کودک دارند، برخورد لفظی کنید. اگر مورد آزار و اذیت یا بدرفتاری قرار می گیرند، از آنها محافظت کنید. به کودکتان بگویید که درست نیست که دیگران با او این گونه رفتار کنند، و او مجبور نیست با بچه هایی که با او خوب نیستند معاشرت کند.
9- استقلال فردی و تصمیم گیری را در نوجوانان معلول تشویق کنید.
گاهی اوقات، کودکان دارای معلولیت تحت کنترل هوی و هوس بزرگترها قرار می‌گیرند و در مورد اتفاقاتی که برای آنها می‌افتد، حرفی برای گفتن ندارند. این امر آنها را از مهارت های استقلال محروم می کند. با پیشنهاد دادن به آنها، صحبت کردن با آنها (به جای بالای سرشان)، و گوش دادن به آنچه که آنها می خواهند به آنها کمک کنید. به آنها اجازه انتخاب های کوچک بدهید، مثلا کدام پیراهن را بپوشند یا کدام میوه را برای میان وعده بخورند.
سعی کنید به آنها مسئولیت های متناسب با توانایی ها بدهید، از حمل کلید اتاق هتل گرفته تا بیرون بردن سگ. اگر می خواهید، سعی کنید در حین انجام این کار نظارت کنید (در صورت نیاز به کمک)، سپس آنها را به خاطر انجام یک کار خوب تحسین کنید. این باعث ایجاد خودکارآمدی می شود.
اگر مجبورید جلوی آنها بایستید و یا درخواستشان را رد کنید، دلیل آن را بگویید. به عنوان مثال، "من می دانم که آن عروسک را می خواهی. خیلی زیباست. متأسفانه باید عجله کنیم تا به برنامه امان برسیم. امروز وقت خرید نداریم."
10- نقاط قوت نوجوانان معلول را بشناسید.
معلولیت و ناتوانی به این معنی است که آنها با چالش هایی روبرو هستند، اما این باعث نمی شود که آنها از نقاط قوت دیگر بی بهره باشند. استعدادهای آنها را بیابید و تشویق کنید.
با نقاط قوت آنها همانگونه رفتار کنید که با نقاط قوت یک فرد غیر معلول رفتار می کنید. به عنوان مثال، اگر آنها عاشق هنر هستند، برای آنها کتاب طراحی و مداد رنگی تهیه کنید و با آنها نقاشی بکشید.
11- بگذارید کودکان یا نوجوانان معلول از شما حمایت کنند.
کودکان و نوجوانان با نیازهای ویژه به همان اندازه افراد دیگر به نوعی نیاز دارند به دیگران کمک کنند (خواه کمک برای انجام تکالیف حساب دیفرانسیل و انتگرال باشد یا در آغوش گرفتن در صورت نیاز). به آنها فرصت دهید. آنها ممکن است شما را شگفت زده کنند.
12- "فردیت" و "معلولیت" کودک و نوجوان را مورد توجه قرار دهید.
آنها می خواهند به عنوان "یک شخص" دیده شوند، در حالی که محدودیت ها و چالش های آنها نیز مد نظر قرار می گیرد. اگر نیازهای آنها را برآورده کنید، نقاط قوت آنها را بشناسید و به آنها گوش دهید، به این مهم دست یافته اید.
https://www.wikihow.com
اقتباس از: محمد رضا حیدرزاده نائینی
ویراستار: مهری معینی نائینی
